بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیم
چون سرهاى شهدا را با اسرا به شهر حرّان وارد کردند و مردم براى تماشا بیرون آمدند از شهر، یحیى نامى از یهودان مشاهده کرد که سر مقدّس لب او حرکت مى‌کند نزدیک آمد، شنید که این آیت مبارک تلاوت مى‌فرماید:
وَ سَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُونَ .
از این
مطلب تعجّب کرد، داستان پرسید، براى وى نقل کردند. ترحّمش گرفت، عمامۀ خود
را به خواتین علویّات قسمت کرد و جامۀ خزى داشت با هزار درهم خدمت سیّد
سجّاد علیه السّلام داد، موکّلین اسرا او را منع کردند، او شمشیر کشید و
پنج
تن از ایشان بکشت تا او را کشتند بعد از آن که اسلام آورد و تصدیق حقیقت
مذهب اسلام نمود. و قبر او در دروازۀ حرّان است و معروف به قبر یحیى شهید
است و دعا نزد قبر او مستجاب است.
منتهی الامال
بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیم
عبدالملک بن مروان بعد از 21 سال حکومت استبدادی، در سال 86 هجری از دنیا رفت و بعد از وی، پسرش ولید جانشین او شد. ولید برای آن که از نارضایتی های مردم بکاهد، در مقام جلب رضایت مردم مدینه بر آمد. از این رو هشام بن اسماعیل، پدر زن عبدالملک را که حاکم مدینه بود و مردم همواره آرزوی سقوطش را می کردند، از کار بر کنار نمود و به جای او، عمر بن عبد العزیز، پسر عموی جوان خود را حاکم مدینه قرار داد. عمر برای باز شدن عقده دل مردم، دستور داد هشام بن اسماعیل را جلو خانه مروان حکم نگاه دارند و هر کس که از هشام بدی دیده یا شنیده بیاید و تلافی کند. مردم نیز دسته دسته می آمدند و دشنام و ناسزا و لعن و نفرین می کردند. هشام بیش از همه نگران امام علی بن الحسین (ع) و علویان بود و با خود فکر می کرد انتقام علی بن الحسین (ع) در مقابل آن همه ستم ها و سبّ و لعنت ها نسبت به پدران بزرگوارش، کمتر از کشتن نخواهد بود. ولی امام (ع) به علویان فرمود: خوی ما بر این نیست که به افتاده لگد بزنیم و از دشمن بعد از آن که ضعیف شد، انتقام بگیریم. هنگامی که امام (ع) به طرف هشام بن اسماعیل می آمد، رنگ در چهره هشام باقی نماند، ولی بر خلاف انتظار وی، امام (ع) با صدای بلند فرمود: سلامٌ علیک و با او مصافحه کرد و بر حال او ترحم نمود و به او فرمود: اگر کمکی از من ساخته است حاضرم. بعد از این واقعه، مردم مدینه نیز شماتت به او را متوقف کردند
شهید مطهری، داستان راستان، ج 1، ص 257
زهری گوید: امام سجاد علیه السلام را در شبی تاریک و سرد دیدم که مقداری آرد بر دوش خود گذارده و حرکت می کند.
عرض کردم: یا بن رسول اللّه اینها چیست؟
فرمود: سفری در پیش دارم و برای آن توشه ای را به جای امنی می برم.
زهری: این غلام من است و آن را برای شما حمل می کند، اما امام علیه السلام نپذیرفت.
زهری: خودم آن را حمل می کنم زیرا من شان شما را بالاتر از این می دانم که آن را حمل کنید.
امام
علیه السلام: اما من شان خود را بالاتر از این نمی دانم که آنچه مرا در
سفر نجات می دهد و ورودم را بر کسی که می خواهم به محضر او باریابم نیکو می
گرداند حمل نمایم، تو را به خدا بگذار کار خود را انجام دهم.
زهری
از خدمت امام جدا شد به راه خود رفت اما پس از چند روز که به محضر امام
علیه السلام رسید عرض کرد: یابن رسول اللّه! اثری از سفری که فرمودی نمی
بینم.
امام
علیه السلام فرمود: بله ای زهری، آنطور که گمان کرده ای نیست بلکه آن سفر،
سفر مرگ است و من برای آن آماده می شوم. براستی که آمادگی برای مرگ پرهیز
از حرام و بخشش در راه خیر است
ابوحمزه
ثمالی گوید: علی بن الحسین علیه السلام را در نماز دیدم که عبا از یک دوش
او افتاد اما به افتادن آن توجهی نکرد تا اینکه از نماز فارغ گردید.
از او سوال کردم چرا عبا را بر دوش خود نینداختید.
حضرت فرمود: آیا می دانی در برابر چه کسی قرار گرفته ام. آن مقدار نماز بنده مورد قبول است که در آن حضور قلب دارد
بحارالنوار، ج 42، ص 66
هر روز با داستانی پند آموز همراه ما باشید