احمد بن
اسحاق گوید: بر امام حسن عسکری علیه السلام وارد شدم و می خواستم از امام
بعد از او سوال کنم. امام علیه السلام قبل از سوال من فرمود: ای احمد بن
اسحاق! خداوند زمین را از زمان خلقت آدم تا روز قیامت از وجود حجت خالی نمی
گذارد و به وسیله اوست که بلا را از اهل زمین دور می گرداند، باران می
بارد و برکات زمین ظاهر می شود.
عرض کردم: یابن رسول اللّه: امام بعد از شما کیست؟
امام
علیه السلام با عجله برخاست و داخل اتاق دیگر شد و در حالی که بچه سه ساله
ای که همانند ماه شب چهاردهم زیبا بود را بر دوش داشت بازگشت و فرمود: ای
احمد اگر نزد خداوند و ما دارای ارزش و مقامی نبودی فرزندم را به تو نشان
نمی دادم، او هم نام رسول اللّه صلی اللّه علیه و آله است که زمین را پر از
قسط و عدل می کند همانا گونه که پر از ظلم و جور شده است.
ای
احمد! مثل او در این امت مثل حضرت خضر علیه السلام و ذوالقرنین است. به
خدا قسم غیبتی می کند که هر کس جز آنکه خداوند او را بر امامتش ثابت و
استوار و استوار نگاه داشته است و توفیق دعا برای تعجیل در فرج او داده است
از اعتقاد به او منحرف می گردد.
عرض کردم: مولای من! آیا نشانه های دارد که قلبم به آن مطمئن شود؟
در این هنگام کودک سه ساله با زبان فصیح عربی گفت: انا بقیه اللّه فی ارضه و المنتقم من اعدائه.
من بقیه اللّه در زمین و انتقام گیرنده از دشمنان خدا هستم.
احمد
بن اسحاق گوید: من در حالی که بسیار خوشحال بودم از محضر امام علیه السلام
خارج شدم و روز بعد خدمت او رسیدم و عرض کردم: از لطفی که دیروز به من
کردید بسیار مسرور شدم، اما بفرمائید سنتی که از خضر و ذوالقرنین در او
چیست؟ امام علیه السلام فرمود: طولانی شدن غیبت اوست.
عرض کردم: یا بن رسول اللّه غیبت او طولانی می شود؟
فرمود:
قسم به پروردگارم اکثر معتقدین به او از امامتش بر می گردند و کسی جز آنکه
در عهد ولایت ما پا برجاست و ایمان در قلب او نوشته شده است و با روح الهی
تایید شده است ثابت قدم نمی ماند.
ای احمد! آنچه به تو می گفتم سری از اسرار الهی است، از دیگران مخفی بدار و از شکر گزاران باش که با مادر علیین بهشت خواهی بود.
محجة البیضاء، ج 4، ص 339